na zakończenie

См. также в других словарях:

• zakończenie — I {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. n III, blm, {{/stl 8}}{{stl 7}}od cz. zakończyć. {{/stl 7}}{{stl 20}} {{/stl 20}} {{stl 20}} {{/stl 20}}zakończenie II {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. n III, lm D. zakończenieeń {{/stl 8}}{{stl 7}} końcowy fragment czegoś :… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• zakończenie — n I 1. rzecz. od zakończyć. 2. lm D. zakończenieeń «ostatnia, końcowa część czegoś; koniec» Zakończenie powieści, opowiadania. Szczęśliwe zakończenie przygody. ∆ anat. Zakończenia nerwowe «końcowe części komórek nerwowych, za pomocą których… …   Słownik języka polskiego

• na zakończenie — {{/stl 13}}{{stl 8}}przyim., łączy się z dopełniaczem {{/stl 8}}{{stl 7}} na końcu : {{/stl 7}}{{stl 10}}Na zakończenie koncertu zaśpiewał swój największy przebój. {{/stl 10}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• dziobek — m III, D. dziobekbka, N. dziobekbkiem; lm M. dziobekbki 1. «mały dziób ptasi» Pisklęta otwierały dziobki. przen. żart. «buzia, usta» 2. «lejkowate zakończenie dzbanka, dzbanuszka, czajnika itp. naczyń, przez które leje się płyn» 3. «ostre… …   Słownik języka polskiego

• grot — I m IV, D. u, Ms. grocie; lm M. y 1. «ostre zakończenie (ostrze) różnych rodzajów broni drzewcowej: włóczni, kopii, dzidy, lancy oraz strzały; także cała strzała» Ostry, stalowy grot. 2. łow. «zakończenie odnogi poroża kozła sarny skierowane ku… …   Słownik języka polskiego

• koniec — m II, D. końca; lm M. końce, D. końców 1. «punkt, linia, płaszczyzna ograniczająca, kończąca coś; brzeg, skraj, kraniec, czubek» Koniec ołówka, laski. Stanąć na końcu deski. ◊ Szary koniec «ostatnie miejsce, zwłaszcza przy stole; osoby siedzące… …   Słownik języka polskiego

• końcówka — ż III, CMs. końcówkawce; lm D. końcówkawek 1. «koniec, zakończenie czegoś; resztka, pozostałość» Końcówka materiału. Końcówka pensji. 2. elektr. «element przewodzący umocowany na końcu przewodu, służący do jego przyłączania» 3. jęz. «końcowy… …   Słownik języka polskiego

• kończyć — ndk VIb, kończyćczę, kończyćczysz, kończ, kończyćczył, kończyćczony 1. «doprowadzać coś (jakąś czynność) do końca, robić coś na zakończenie; stanowić zakończenie czegoś» Kończyć rozmowę, pracę. Kończyć papierosa. Kończyć książkę, list. Kończyć… …   Słownik języka polskiego

• palec — m II, D. paleclca; lm M. paleclce, D. paleclców 1. «jeden z pięciu członków stanowiących zakończenie ręki lub stopy człowieka; także zakończenie kończyn u zwierząt i ptaków» a) «palec u ręki» Duży, serdeczny palec. Mały palec. Wskazujący palec.… …   Słownik języka polskiego

• końcówka — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż Ib, CMc. końcówkawce; lm D. końcówkawek {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} końcowa część czegoś, zakończenie; pozostałość, reszta z czegoś : {{/stl 7}}{{stl 10}}Końcówka filmu, długopisu,… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• Live at Wembley (Бейонсе) — Live at Wembley DVD сборник Бейонсе Дата выпуска 26 апреля 2004 …   Википедия